Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός ...

"Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν" τραγουδάει ο αξέχαστος Νίκος Παπάζογλου σε στίχους του επίσης αξέχαστου Γιάννη Ρασούλη και διαπιστώνω δυστυχώς ότι η φράση αυτή ισχύει, στην Ελλάδα του 2011, στο 100%. Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν γίνεται με τίποτα ν' αλλάξει. Όλοι οι άνθρωποι ζουν, βλέπουν ή έστω μαθαίνουν για κάποια γεγονότα κι αντί να κάνουν πράξη το πρώτο εκείνο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό, δηλαδή να αντιδράσουν με τον οποιονδήποτε τρόπο, κλείνονται στο καβούκι τους και περιμένουν κάτι. Μπορεί βέβαια και να φοβούνται μήπως προκαλέσουν την οργή κάποιου ΜΕΓΑΛΟΥ - και δεν εννοώ του Θεού- και υποστούν κυρώσεις.

Κάποτε ο Oscar Wilde είπε ότι "οι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών".
Αλήθεια, πόσες από τις ιδέες μας και τα "πιστεύω" μας είναι αυθεντικά δικά μας δίχως να μας έχουν επιβληθεί ή να τα έχουμε υιοθετήσει από συνήθεια είτε επειδή είναι η γνώμη των πολλών είτε επειδή τα αποδεχθήκαμε ως "κοινά παραδεκτά";

Το μόνο που ενδιαφέρει τους περισσότερους  και αυτό γιατί έχουν ως πρότυπο κάποιους άλλους, είναι το πώς θα αγοράσουν το τελευταίο μοντέλο μιας χλιδάτης μάρκας αυτοκινήτων, πώς θα περάσουν καλά το βράδυ τους, πώς θα γίνουν διάσημοι, πώς θα κοιτάξουν να "πατήσουν" τον άλλο  για να αναδειχθούν αυτοί ακόμα κι αν τα "θύματα" τους είναι κοντινοί τους άνθρωποι και πώς θα κλέψουν χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς.

Και τα συναισθήματα; Πού πήγαν τα συναισθήματα; Πού πήγε η αγνή και άδολη αγάπη που μας δίδαξαν οι παλιότεροι; Πού πήγε η ευαισθησία; Στις μέρες μας όλο και περισσότεροι συνηθίζουν να φοράνε μάσκες. Υποκρίνονται συναισθήματα που δεν τολμούν να νιώσουν στην πραγματικότητα για να μην πληγωθούν ,καταλήγοντας έτσι  με μαθηματική ακρίβεια να πληγώνουν τους άλλους.

Κάποτε ο Χριστός σταυρώθηκε για εμάς και αντί να πάρουμε ως παράδειγμα  την αγάπη Του για όλους τους ανθρώπους ακόμη και για αυτούς που Τον καταδίκασαν σε σταύρωση και όρισαν το τέλος Του, συνεχίζουμε να είμαστε άπληστοι, αχάριστοι, αχόρταγοι και εκδικητικοί.

Ίσως λοιπόν . λίγες ώρες πρίν γιορτάσουμε την Ανάσταση Του, έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε σε τί κόσμο ζούμε και αν μπορούμε να τον αλλάξουμε προς το καλύτερο έστω και λίγο, αλλάζοντας εμάς πρώτα απ'όλα. Ίσως έχει έρθει η ώρα να απολογηθούμε όχι σε κάποιον άλλο , αλλά στον ίδιο μας τον εαυτό. Κι αν ακόμη σε αυτή μας την αναζήτηση του εαυτού μας  τρομάξει κάποιος από εμάς, δεν πειράζει ..think positive γιατί ...τα καλύτερα θα έρθουν !

Καλό Πάσχα ...!