Η Θεσσαλονίκη "αλλιώς" ...

Οι εικόνες που προσλαμβάνει κανείς από την Θεσσαλονίκη  δεν αντικατοπτρίζουν πάντα την πραγματικότητα. Αν προσέξουμε καλύτερα, στην Θεσσαλονίκη που κρύβεται πίσω από τα φώτα, υπάρχουν σημεία τα οποία παρουσιάζουν μία δεύτερη, παράλληλη πραγματικότητα. Ευκαιρία λοιπόν να γνωρίσουμε αυτήν την «σκοτεινή» μέχρι τώρα Θεσσαλονίκη.

«Πωλείται... Ενοικιάζεται»

Μία βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι ενδεικτική για την αποτύπωση της οικονομικής κρίσης στην αγορά της πόλης. Βρώμικες, άδειες βιτρίνες γεμάτες αφίσες από συναυλίες και λοιπές εκδηλώσεις και κάπου εκεί ανάμεσα η γνωστή επιγραφή με τα κόκκινα γράμματα: «Πωλείται» ή ακόμη συχνότερα : «Ενοικιάζεται».

Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια  αμέτρητοι επαγγελματικοί χώροι και καταστήματα άδεισαν και στην πλειονότητα τους παραμένουν άδειοι. Αν επιχειρήσει κανείς να διασχίσει την Αλεξάνδρου Σβώλου, από την Αγγελάκη μέχρι την Αγ. Σοφία, έχει νόημα να μετρήσει τις άδειες βιτρίνες.

Στις αγορές της πόλης

Στην Ερμού, λίγο μετά την Αριστοτέλους, ζωντανεύει η καθημερινότητα της Θεσσαλονίκης από μία άλλη εποχή. Από τη μια η στοά Μοδιάνο και από την άλλη το καπάνι.

Η αγορά Μοδιάνο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της .Ωστόσο, σήμερα βιώνει τη μεγαλύτερη παρακμή της ιστορίας της. Το σπάνιας ομορφιάς κτίριο έχει αφεθεί στην τύχη του και είναι επιτακτική η ανάγκη συντήρησης των υποδομών του που έχουν μαζέψει νερά, όπως επισημαίνει φοιτητική μελέτη του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ

Αλλά και το εμπορικό κομμάτι δεν διάγει καλύτερες ημέρες. Μεγάλο ποσοστό των καταστημάτων που στεγάζονταν εκεί έχουν κλείσει ή έχουν μετακινηθεί εκτός της Στοάς.Εξάλλου και η αγοραστική κίνηση έχει  μειωθεί σημαντικά, κάτι που εύκολα διαπιστώνει κανείς περιδιαβαίνοντας τα σοκάκια της Στοάς.

Στην απέναντι μεριά του δρόμου, σαν σε ευθεία αντιπαράθεση προς τη στοά Μοδιάνο βρίσκεται το Καπάνι. Εδώ, η κατάσταση μοιάζει κάπως καλύτερη, τουλάχιστον ως προς την αγοραστική κίνηση. Τουλάχιστον, εδώ δεν φοβούνται μην τους πλακώσει η στέγη ή μήπως καταρρεύσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Καλώς ή κακώς προσπαθήσαμε να ρίξουμε φως στην Θεσσαλονίκη της αφάνειας. Πλέον μπορούμε να πούμε ότι η πόλη αυτή έχει δύο πραγματικότητες : την λαμπερή κι εκείνη του προβληματισμού. Ίσως για αυτόν τον λόγο η Θεσσαλονίκη να είναι τόσο μαγευτική και συνάμα τόσο  μυστηριώδης ...

Κόκκινη κλωστή δεμένη ...

Κυριακή 29 Μαϊου. Ένα ολόκληρο 24ωρο πέρασε  από την στιγμή που δείξαμε σε όλους ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ!!! Βέβαια, μου  είναι πάρα πολύ δύσκολο  να γράψω για κάτι που μου έδειξε ότι αυτό που σπουδάζω τελικά το αγαπώ. Γιατί όμως μου φαίνεται δύσκολο; Γιατί πολύ απλά , ΤΩΡΑ το σέβομαι, όπως επίσης σέβομαι και όλη την ομάδα –γιατί πλέον το έτος μας έγινε μία ομάδα- με την οποία δούλεψα.

Και να φανταστεί κανείς ότι όλα ξεκίνησαν από μία ιδέα... «Και δεν κάνουμε ένα ζωντανό δελτίο ειδήσεων;» είπε μία μέρα, μεσημέρι για την ακρίβεια, η κυρία Παναγιωταρέα. Και κάναμε, αλλά για να το φέρουμε εις πέρας ομολογώ ότι τραβήξαμε τα Πάθη του Χριστού. Παρ’όλα αυτά , «οι δρόμοι» , οι συνεντεύξεις ακόμα και το μοντάζ ήταν ένα τεράστιο μάθημα –δεν αναφέρω βέβαια την Κυρία Παναγιωταρέα η οποία είναι ένα σχολείο από μόνη της. Έτσι λοιπόν, οι μέρες περνούσαν αγκαλιά με τις νύχτες κι εμείς εκεί, να σκεφτόμαστε τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε για να τελειοποιήσουμε την ιδέα εκείνη που θα μας έβγαζε όλους μπροστά. Όλοι βάλαμε κι από ενά λιθαράκι για να χτιστεί το μεγαλείο μας –συγώμη για την υπερβολή αλλά έτσι νιώθω!

Και ήρθε το Σάββατο, η μέρα που κανείς μας δεν ήθελε να έρθει (από φόβο και μόνο) αλλά και που κανένας μας δεν ήθελε να χάσει! Οι ώρες περνούσαν με πρόβες, τρέξιμο , τηλέφωνα , mail μέχρι που ήρθε η στιγμή όπου η κυρία Παναγιωταρέα ανέβηκε στην σκηνή να μιλήσει. Όλα έβαιναν καλώς αλλά σε μια στιγμή τα πάντα πάγωσαν! Η κυρία Παναγιωταρέα σταμάτησε να διαβάζει το κείμενο που της είχαμε γράψει εμείς , οι φοιτητές της. Δεν θυμάμαι τι έγινε. Το μόνο που θυμάμαι όμως είναι ότι βρέθηκα μπροστά στις κάμερες να διαβάζω τον πιο συγκινητικό και μέσα από την καρδιά όλων γραμμένο επίλογο που είχα διαβάσει ποτέ στην ζωή μου. Και όλα πήγαν τέλεια....το δελτίο μας απέσπασε διθυραμβικές κριτικές!

Είναι αστείο αλλά... θα μπορούσε να περιγράψει κανείς όλο αυτό που ζήσαμε με παραμύθι   κι όπως όλα τα παραμύθια , έτσι και το δικό μας είχε τους δράκους του και τις κακές του μάγισσες. Ποιοι ήταν αυτοί; Όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν πίστεψαν σε εμάς και τις ικανότητες μας.  Όλοι εκείνοι οι οποίοι εξέφρασαν τον φόβο τους με επίθεση. Το μόνο σίγουρο όμως ότι το Καλό νίκησε στο τέλος. Το «και μετά και μετά;» που ακούγεται πάντα στο τέλος των παραμυθιών από τις παιδικές φωνούλες, δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς, ούτε να το ακούσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα καλύτερα έρχονται ....

*ΥΓ: Σας ευχαριστώ όλους ...