Κόκκινη κλωστή δεμένη ...

Κυριακή 29 Μαϊου. Ένα ολόκληρο 24ωρο πέρασε  από την στιγμή που δείξαμε σε όλους ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ!!! Βέβαια, μου  είναι πάρα πολύ δύσκολο  να γράψω για κάτι που μου έδειξε ότι αυτό που σπουδάζω τελικά το αγαπώ. Γιατί όμως μου φαίνεται δύσκολο; Γιατί πολύ απλά , ΤΩΡΑ το σέβομαι, όπως επίσης σέβομαι και όλη την ομάδα –γιατί πλέον το έτος μας έγινε μία ομάδα- με την οποία δούλεψα.

Και να φανταστεί κανείς ότι όλα ξεκίνησαν από μία ιδέα... «Και δεν κάνουμε ένα ζωντανό δελτίο ειδήσεων;» είπε μία μέρα, μεσημέρι για την ακρίβεια, η κυρία Παναγιωταρέα. Και κάναμε, αλλά για να το φέρουμε εις πέρας ομολογώ ότι τραβήξαμε τα Πάθη του Χριστού. Παρ’όλα αυτά , «οι δρόμοι» , οι συνεντεύξεις ακόμα και το μοντάζ ήταν ένα τεράστιο μάθημα –δεν αναφέρω βέβαια την Κυρία Παναγιωταρέα η οποία είναι ένα σχολείο από μόνη της. Έτσι λοιπόν, οι μέρες περνούσαν αγκαλιά με τις νύχτες κι εμείς εκεί, να σκεφτόμαστε τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε για να τελειοποιήσουμε την ιδέα εκείνη που θα μας έβγαζε όλους μπροστά. Όλοι βάλαμε κι από ενά λιθαράκι για να χτιστεί το μεγαλείο μας –συγώμη για την υπερβολή αλλά έτσι νιώθω!

Και ήρθε το Σάββατο, η μέρα που κανείς μας δεν ήθελε να έρθει (από φόβο και μόνο) αλλά και που κανένας μας δεν ήθελε να χάσει! Οι ώρες περνούσαν με πρόβες, τρέξιμο , τηλέφωνα , mail μέχρι που ήρθε η στιγμή όπου η κυρία Παναγιωταρέα ανέβηκε στην σκηνή να μιλήσει. Όλα έβαιναν καλώς αλλά σε μια στιγμή τα πάντα πάγωσαν! Η κυρία Παναγιωταρέα σταμάτησε να διαβάζει το κείμενο που της είχαμε γράψει εμείς , οι φοιτητές της. Δεν θυμάμαι τι έγινε. Το μόνο που θυμάμαι όμως είναι ότι βρέθηκα μπροστά στις κάμερες να διαβάζω τον πιο συγκινητικό και μέσα από την καρδιά όλων γραμμένο επίλογο που είχα διαβάσει ποτέ στην ζωή μου. Και όλα πήγαν τέλεια....το δελτίο μας απέσπασε διθυραμβικές κριτικές!

Είναι αστείο αλλά... θα μπορούσε να περιγράψει κανείς όλο αυτό που ζήσαμε με παραμύθι   κι όπως όλα τα παραμύθια , έτσι και το δικό μας είχε τους δράκους του και τις κακές του μάγισσες. Ποιοι ήταν αυτοί; Όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν πίστεψαν σε εμάς και τις ικανότητες μας.  Όλοι εκείνοι οι οποίοι εξέφρασαν τον φόβο τους με επίθεση. Το μόνο σίγουρο όμως ότι το Καλό νίκησε στο τέλος. Το «και μετά και μετά;» που ακούγεται πάντα στο τέλος των παραμυθιών από τις παιδικές φωνούλες, δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς, ούτε να το ακούσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα καλύτερα έρχονται ....

*ΥΓ: Σας ευχαριστώ όλους ...